Yavaş-yavaş qızmar istilər ötüb arxada qalır. Hərdənbir əsən sərin küləklər payızın gəlişindən xəbər verir. Sanki bizə xoş müjdələr yetirir. Bir az isti, bir az ilıq havada ağacın kölgəsində oturub hamımız üçün dəyərli və maraqlı olan, müxtəlif illərdə çəkilmiş şəkillərə baxırıq. Baxdıqca da o günlər, o aylar, o illər üçün burnumuzun ucu göynəyir, darıxırıq. Şəkillərə baxdıqca fikrə gedib yavaş-yavaş olanları, keçənləri xatırlayıb duyğulanırıq.
Ağlı-qaralı, rəngli-rəngsiz, irili-xırdalı, illərcə bir-birindən aralı düşmüş, bir az büzüşmüş, bir az da saralmış şəkillərə baxdıqca şirin-şirin xəyallara dalırıq. Dünənimizi, keçmişimizi özündə yaşadan və sabahlara daşıyan şəkillər bizi ötən günlərimizə qaytarır, olub keçənləri xatırladır.
Şəkillərin hərəsi bizim üçün bir cür doğmadır, əzizdir. Çünki onlar bu günümüzdür, dünənimizdir. Bir sözlə, ən əziz, ən doğma, ən şirin xatirələrimizdir.
Şəkillər bizdən sonrakılara qalan pozulmayan izlərdir. Dilsiz olsa da, sanki hərdən danışmaq istəyirlər. Di gəl ki, buna toparlana bilmirlər. Çünki dilsizdir, səssizdirlər, yalnız qovluqların arasında qiymətlidirlər.
Ömür yollarımızın anlarının, günlərinin şahididir şəkillər. Ağlı-qaralı, rəngli şəkillərdən boylanan baxışalar da bir-birinə bənzəmir, bir-birinə oxşamır. Onunla sərt, kobud davranmağı da heç vaxt xoşlamır.
Şəkillər sanki ay-ay, il-il ömür yollarımızı geriyə çəkib aparan bir vasitədir. Donub əbədi olaraq kağız üzərində qalmış bir andır. Həmişəlik itirilmiş, birdəfəlik əlimizdən çıxmış, bir daha geri dönməyəcək zamanın əksidir. Keçmişimizdən bu günümüzə yol gəlir şəkillər, baxdıqca bizə xoş təsir bağışlayır, ya da kövrək hisslər yaşadır. Amma bütün bunlara baxmayaraq, sevdikcə sevilir şəkillər. Yorulmadan, dayanmadan bu günümüzdən üzü sabahlara doğru yol gedir şəkillər.
Ömür yollarımızı özündə əks etdirən şəkillərə baxdıqca ötənlər, keçənlər gözlərimiz qarşısında canlanır. Şəkillərin bəzilərinə baxanda ürəyimiz yanır, qəlbimiz odlanır. Keçdiyimiz ömür yolları gün-gün sıralanıb qarşımızda səhifələnir. Şəkilləri asta-asta, ehmal-ehmal aşırıb baxdıqca qəlbimizin bir guşəsində məskən salmış, yuva qurmuş mürgülü xatirələrin qoynunda ötən illərə qayıdırıq. Xatirələrin acısını da, şirinini də dadırıq. Dada-dada xatirələri də silkələyib oyadırıq.
Eh, şəkillər, şəkillər. Bu gün onu yenə də həvəslə, maraqla çəkirlər. Sanki çəkdikcə də geniş bir bağçada yeni xatirələrin toxumlarını əkirlər. Şəkillər əkilmiş, çəkilmiş xatirələrimizin canlı şahididir. Ötən illəri özündə saxlayan əvəzsiz bir yadigardır. Nə yaxşı ki, elə onlar da vardır.
Ömrümüzün, günümüzün yaraşığıdır şəkillər. Arxada qalmış illərimizin heç vaxt sönməyən işığıdır, çırağıdır şəkillər. Ömür yollarımızın saralmayan, qaralmayan vərəqidir şəkillər.
Şəkillər sanki tərcümeyi-halımızdır, yaşadığımız ömrü ardıcıllıqla hissələrə, mərhələlərə bölür. Körpəlik, uşaqlıq, yeniyetməlik, gənclik, orta yaş, bir az da yaşlı, xeyli yaşlı, qocalıq... və sonuncu şəkillər.
Diqqətlə baxanda görürük ki, şəkillərdəki duruşumuz da, baxışımız da, gülüşümüz də bir-birindən fərqlənir.
Dünyamızın özü də elə başdan-ayağa gözəl, bənzərsiz bir şəkildir. Bu şəkil bütün rəngləri, meşələri, çayları, gölləri, dənizləri, okeanları, dağları, dərələri ilə qəlbimizə yatır. Gözəl ovqatımıza bir az da ovqat qatır. Acılı-şirinli xatirələrimizi də hərdən asta-asta səsləyib oyadır.
Ağacın kölgəsində şəkillərə baxdığım zaman yaxınlarımız bizə qonaq gəlir. Oturub şəkillərə birlikdə baxırıq. Bulaq kimi, çay kimi ötən illərə axırıq. Sonra bir yerə yığışıb gülə-gülə, sevinə-sevinə təzə şəkillər çəkdiririk. Çəkdiririk ki, sabahlarda şəkillərə baxıb bu günümüzü xatırlayaq. Günlərimizi, həftələrimizi üzü geriyə sayaq. Heç vaxt şəkillərsiz olmayaq, xatirələrsiz qalmayaq.
Vahid MƏHƏRRƏMOV,
"Azərbaycan"
