Təbiətin, cəmiyyətin hansı tərəfinə, hansı səmtinə baxırıqsa, orada canlanma, oyanış, tərpəniş, mübarizə görürük. Təhsildə, elmdə, yaradıcılıqda, idman meydançalarında, yolda, yerin altında, yerin üstündə, bir sözlə, hər yerdə, hər zaman dayanmadan mübarizə gedir. Sanki içində yaşadığımız həyat bizi qabağına qatıb üzü sabahlara, mübarizələrə doğru aparır. Bunları gördükcə düşünürük ki, mübarizəsiz həyat yoxdur. Mübarizə harada varsa, orada həyat da var, yaşam da. Deməli, həyat da elə bu mübarizələrdən doğur.
Həyat tərzimiz sanki bizdən tələb edir ki, yaşamaq, dünyada var olmaq, ömür yoluna davam etmək istəyirsənsə, mübarizəndən qalma. Zəhmət çək, əziyyətə qatlaş, çalış, vuruş, çabala, mübarizə apar. Qollarına güc ver, əzələlərini gər, rəqiblərinə qalib gəl. Tənbəlliyin daşını at, hay-haray sal, mübarizəyə davam et, başqalarından irəlidə get. Onda ürəyindəki arzuların çiçək açar, gül açar, nəsibin uğur və qələbə olar. İstəklərin, diləklərin ünvanına çatar, ürəyin qazanacağın zəfərlərdən rahatlıq tapar. Mübarizələrdən doğulan uğurlar, qələbələr ömrünün, gününün sabahlarına bolluca sevinc qatar.
Bizə qoynunda geniş yer vermiş doyumsuz həyat daim yol yoldaşımız, can sirdaşımız olan mübarizənin üstündə qurulub. Deməli, ulularımız "həyat mübarizədir" fikrini elə-belə, söz xatirinə dillərinə gətirməyiblər. Bu fikri, bu sözləri yalnız eşitmək, dinləmək üçün bizə çatdırmayıblar. Həyatı başdan ayağa, ayaqdan başa görüblər, duyublar. Sonra müdriklik paltarına bürünmüş bu sözləri deyiblər. Bu sözlərlə bizi mübarizələrə, zəfərlərə səsləyiblər.
Təbiətdəki bütün canlılar həyatda qalmaq uğrunda mübarizə aparırlar. Bəzən görürük ki, hansısa bir səbəbdən ağacın, gülün gövdəsindən qopan bir budaq, bir çiçək torpağın, suyun qoynuna düşür. Qəflətən isti, rahat "yeri"ndən olur. Həmin an ürəyi, qəlbi kədərlə dolur. Çünki bu anlarda var olması üçün təhlükə yaranır. Amma nə budaq, nə də çiçək torpağa, suya düşdüyü an qurumağa, məhv olmağa boyun əyir, təslim olur, "ağ bayraq" qaldırır. Yaşamaq, var olmaq üçün mübarizəyə başlayır. Bütün olub-qalan gücünü, qüvvəsini yaşamağa, sağ qalmağa səfərbər edir. Həyatda var olmaq üçün mübarizə aparır, sanki bütün dünyaya qarşı üsyan qaldırır.
Gövdəsindən qırılmış budaq, çiçək qoynuna düşmüş torpaqla asta-asta pıçıldaşır, su ilə mehribanlaşır, onlarla şirin-şirin danışır. Yavaş-yavaş torpaqdan, sudan güc alır. Buna görə də qurumur, solmur, gözəlliyini itirmir, həyatda qalır. Torpaq da, su da kökündən qopmuş budağa, çiçəyə həyan olur, arxasında dayanır. Gücünü, enerjisini onlardan əsirgəmir. Onun ləçəklərinə, tumurcuqlarına asta-asta sığal-tumar çəkir. Bu qayğıdan, bu nəvazişdən budaq da, çiçək də cana gəlir. Yaşamaq uğrunda apardığı mübarizə bəhrəsini verir. Yavaş-yavaş gülün, budağın qədd-qaməti dikəlir, ovqatı düzəlir. Su ilə, torpaqla baş-başa verib yaşadıqca yaşayır. Yenə də əvvəlki kimi səmaya, buludlara, zirvələrə əl uzadıb, ucaldıqca ucalır. Gülün, budağın belə davamlı mübarizəsindən ikinci həyat başlayır. Deməli, həyat mübarizədən doğulur, mübarizə sabahkı günlərə açılan qapıdır. Mübarizə aparmasan, bu qapıdan keçə bilməzsən.
Sanki təbiət bu cür qeyri-adi səhnələri, mənzərələri, təsvirləri, gözəllikləri, özəllikləri ilə insanlara mübarizə dərsi keçir, yol göstərir. Həyatın, yaşamın, var olmağın indiyə qədər elmə məlum olmayan düsturunu yaradır. Deməli, yaşamaq, var olmaq üçün mübarizələrdən qalmamalıyıq. Heç vaxt ruhdan, ovqatdan düşməməliyik. Ürəyimizin qapılarını mübarizənin üzünə geniş açmalıyıq. Nəfəsimizlə alov saçmalıyıq, sevincə, fərəhə qucaq açmalıyıq. Həmişə uğura, zəfərə hesablanmış mübarizənin ön sıralarında addımlamalıyıq. Elə etməliyik ki, mübarizələrdən doğulan həyat eşqimiz heç vaxt sönməsin. Gözəl həyatımızın qapısını heç vaxt kədər döyməsin, qəlbimizin tumurcuqlayan budaqlarını zamanın ruzigarı sındırmasın, sevincdən könlümüzdə açmış çiçəklər solmasın. Ömrümüzün günləri, həftələri, ayları mübarizələrdən doğulacaq zəfərsiz olmasın.
Vahid MƏHƏRRƏMOV,
İlham BABAYEV (foto),
"Azərbaycan"
jpg_1766133801.jpg)
