Dünyada elə bir şair varmı ki, dağlara şeir yazmasın, onun vüqarını, əzəmətini vəsf etməsin, qələminin, sözünün, düşüncəsinin gücünü bu mövzuda sınaqdan keçirməsin?!
Elə bir bəstəkar varmı ki, dağların gözəlliyini nəzmə çəkən misraları oxuyanda qəlbi coşmasın və həmin coşqunu nəğməyə çevirməsin?! Elə bir müğənni varmı ki, bu nəğməni şövqlə, böyük sevgi və məhəbbətlə oxumasın?! Təbii ki, nə belə şair, nə belə bəstəkar, nə də belə müğənni var. Çünki yaradıcı insanlar gözəllik aşiqidirlər, gözəlliyin heyranı, bənzərsizliyin vurğunudurlar. Elə şeirlər də, mahnılar da bu vurğunluqdan, heyranlıqdan yaranır. Sözlər, nəğmələr ürəkləri cuşa gətirən aşiqlikdən doğur.
Yaşıllığa bürünmüş dağlara şeir yazmaq, onların gözəlliyini nəzmə çəkmək, sözün sığal-tumarına yatırtmaq sanki şairlərin yaradıcılıq zirvəsidir. Onlar ömrü boyu bu əlçatmaz zirvəyə qalxmağa can atırlar. Həm dağın, həm də yaradıcılıqlarının zirvəsinə çatmağa çalışırlar. Məqsədlərinə yetmək üçün şairlər sözlərlə mehribancasına pıçıldaşır, fikirlərlə danışırlar. İsti, ilıq pıçıltılardan, fikirlərdən güc alaraq bulaq kimi qaynayıb, sellər kimi daşırlar. Sanki yorulmaq bilmədən bir-biri ilə yarışırlar.
Dağlara ülfət bağlayıb şeir yazanlar, ona mehr salıb vəsf edənlər elə dağlar kimi vüqarlı, düz ilqarlı olurlar. Ucadan-uca, qocadan-qoca dağlardan yazdıqca ondan güc alırlar. Dağların bənzərsiz əzəmətindən ilhama gəlib yazdıqca yazırlar. Beyinlərində dolaşan işıqlı fikirləri, isti düşüncələri ilə yeni-yeni əsərlərin bünövrəsini qazırlar.
Başı dumanlı, zirvəsi qarlı dağlardan necə yazmayasan, onları necə nəzmə çəkməyəsən?! Bu gözəllik qarşısında necə fikrə gedib düşünməyəsən, necə səcdə etməyəsən?! Adları eyni olsa da, özləri fərqlidir, bənzərsiz, qənirsizdir dağlar. Biri o birindən uca, biri o birindən bir az qocadır. Birinin zirvəsi o birindən dikdir, amma sinəsi genişdir, biri o birindən xeyli enişdir. Amma hamısı həmişə yaşıllığa bürünür, daim zirvələrində duman sürünür. Bax, bu gözəllikləri necə nəzmə çəkməyəsən, sözləri toxum kimi ağ vərəqlər üzərinə necə səpməyəsən?!
Zaman-zaman insanların əlləri hər yerdən üzüləndə, ümidləri tükənəndə yaşamaq, daldalanmaq, qorunmaq üçün dağlara üz tutub, onlara pənah aparıblar. Dağları özlərinə arxa biliblər, onlara sığınıb, onlara güvənib, həyatlarını onlara etibar ediblər. Ucadan-uca olan dağlara sığınanda dərdlərini unudublar, həyatın güvənliyini dadıblar. Hərdən də ağrı-acılarını, həyatda gördükləri ədalətsizlikləri, narazılıqları, qarşılaşdıqları haqsızlıqları dağlara söyləyib, onlara şikayətlənib, dərd-sərlərini onlarla bölüşüblər. Ümidlə dağlardan kömək gözləyiblər. Dağlar da nə qədər zirvəsi qarlı, şaxtalı olsa da, heç vaxt insanlardan soyumayıb sanki.
Vəsfinə qoşulan şeirlərdən, nəğmələrdən dağlar neçə illərdir insanlarla dostluq, qardaşlıq edir. Qoynundakı bulaqların suyunu insanlarla bölüşür, çiçəkləri ilə insana dərd-səri unutdurur. Gəlin biz də başı buludlara söykənən, Ayla, ulduzlarla salamlaşan, pıçıldaşan dağlara şeirlər yazaq, mahnılar bəstələyək ki, onlar kimi hər zaman qüdrətli, qürurlu, vüqarlı, əzəmətli və bir də ədalətli olaq.
Vahid MƏHƏRRƏMOV,
"Azərbaycan"
jpg_1749076194.jpg)
