Təbiətin yaratdıqlarında, qoynunda yaşatdıqlarında heç nə bir-birini təkrarlamır, əvəz etmir. Deməli, anamız təbiət təkrarı sevmir. Nə yaradırsa, bənzərsiz, qənirsiz yaradır. Yaratdıqları nə qədər bir-birinə bənzəsələr də, eyni deyillər. Hansısa kiçik bir cizgisi, zərif bir incisi, xətti, rəngi, ölçüsü, yerişi, duruşu, baxışı ilə bir-birindən seçilirlər.
Çox da uzağa getməyək, barmaqlarımız da bir-birinə oxşamır. Biri o birindən bir az kiçik, yaxud böyükdür. Bədən üzvlərimizin hərəsinin, necə deyərlər, öz işi, öz vəzifəsi var. Hərəsi bir işin qulpundan yapışır, biri o birinin işinə qarışmır, yerini tutmur.
Dodaqlar da elədir. O dodaqlar ki, insanların gül çöhrəsinə işıq salır, yaraşıq verir. Təbii ki, bu cəlbedicilik, bu gözəllik, bu yaraşıq, bu işıq, incədən incə olan qadınlara aiddir. İndiyə qədər qadın dodaqlarının gözəlliyinə, füsunkarlığına, bənzərsizliyinə o qədər şeirlər yazılıb, o qədər mahnılar bəstələnib ki... Bu şeirlərdə, bu nəğmələrdə qadın dodaqları nəyə bənzədilməyib ki... Ayaq saxlamayan zaman hiss olunmadan keçdikcə bu mövzuda qəlbləri riqqətə, arzuları ülfətə gətirən yeni şeirlər yazılır, yeni mahnılar bəstələnir. Çünki sözün itidən iti gözləri yalnız gözəlliyi görür, ona işıq salır, onu təsvir edir.
Dodaqlar həm də daxili dünyamıza açılan sirli-sehirli qapıdır. Sanki gecə-gündüz iç dünyamıza ayıq-sayıq keşik çəkir, ürəyimizdəki, qəlbimizdəki sirlərimizi göz bəbəyi kimi qoruyur, açıb-ağartmır. Bəzən sirrimizi dilə gətirmək istəyəndə bir-birinə sıxılıb açılmır, onun yayılmasını, dünyayla bir olmasını istəmir.
Gözəl, bənzərsiz, qənirsiz dodaqlar. Torpağın da, valideynlərimizin də, övladlarımızın da, bütün sevdiklərimizin də ətrini onun vasitəsi ilə duyuruq. Vətənin ətrini, çiçəklərin, güllərin "dadı"nı onları öpəndə daha dərindən hiss edirik. Bizə bilik verən, həyat yolunu göstərən kitabları da dodaqlarımızı astaca tərpədə-tərpədə pıçıltı ilə oxuyuruq. Elə bizi özümüzlə danışdıran da dodaqlarımızdır. Dodaqların sirli-sehirli ahəngindən, zövqümüzü oxşayan rəngindən, bir-birinə bənzəməyən boyasından ilhama gəlib yeni əsərlər toxuyuruq. Nə yaxşı ki dodaqların pıçıltısını hər gün eşidir, onun sirli ahəngini hər gün duyuruq. Nə yaxşı ki yurdumuzun ətrini əyilib dodaqlarımızla onu öpəndə hiss edirik.
Vahid MƏHƏRRƏMOV,
"Azərbaycan"
jpg_1749076194.jpg)
