Oğlum Vüqar Əkbərov 32 il əvvəl 21 yaşında Birinci Qarabağ savaşında şəhid olub. Oğul itkisi anaların ürəyində qaysaq bağlamayan yaradı. Ən böyük təsəllimiz isə odur ki, min bir əziyyətlə böyüdüb boya-başa çatdırdığımız o ciyərparamız doğma vətən torpağına göz dikən nankor qonşularımızın qarşısına kişi kimi çıxdı. Qəhrəmanlıqla döyüşdü. 1992-ci il dekabr ayının 14-də Ağdərə rayonunun Çıldıran kəndinin azadlığı uğrunda gedən döyüşlərdə şəhid olub əbədiyyətə qovuşdu.
Hörmətli redaksiya, mən bir şəhid anası olaraq  olub keçən qürurverici  hadisəni elə-belə xatırlamıram. Məqsədim ölkəmizdə heç nəyin unudulmadığını, heç kimin yaddan çıxmadığını minnətdarlıqla qeyd etməkdir.
Bu günlərin söhbətidir. Həyət qapımız döyüldü. Gedib açdım və çox  təəccübləndim. Rayon icra hakimiyyətinin başçısı Müstəqim Məmmədov və Yeni Azərbaycan Partiyası rayon təşkilatının sədri Eldar Əsədov əllərində təzə-tər qızıl güllərlə, hədiyyələrlə qapıda dayanmışdılar. Müstəqim müəllim səmimi görüşəndən sonra  zarafatyana "Ay Səmayə xanım, çağırılmamış qonaqları evə dəvət edib, bir stəkan çay vermək fikrin yoxdurmu?"  dedi. "Xoş gəlib, səfa gətirmisiniz" söyləyib onları evə dəvət etdim, kasıbın olanından bir çay süfrəsi açdım. 
Süfrə başında Müstəqim  müəllim gəlişlərinin məqsədini  açıqladı. 85 yaşımın tamam olmağı münasibətilə məni təbrik etdi. Prezident İlham Əliyevin  tapşırıq və tövsiyələrinə uyğun olaraq şəhid ailələrinə davamlı qayğı və diqqətin ölkəmizdə həyat tərzinə çevrildiyini vurğuladı, dolanışığımızla maraqlandı. Şükür etdim, dövlətimizin başçısına minnətdarlığımı bildirirəm.
Düşünürəm ki, belə qədirbilən bir dövlətin vətəndaşı olmaq gerçək  xoşbəxtlikdir. Hələ yaşamağa dəyər.

Səmayə ƏKBƏROVA,
Tərtər rayonunun Qaynaq kənd sakini