Ən böyük rəssam olan təbiətin yaratdığı mənzərələrdən zövq almaqdan doymuruq. Bu mənzərələrə baxdıqca baxır, zövq aldıqca alırıq. Bəzən də aldığımız təəssüratdan dərin-dərin, şirin-şirin xəyallara dalırıq. Gözəlliyə necə baxmayasan, ondan necə zövq almayasan, necə sonsuz xəyallara dalmayasan?! Axı insan gözəllik vurğunudur.
Təbiətin zövqümüzü oxşayan, qəlbimizə rahatlıq, ürəyimizə dinclik gətirən, könlümüzə sevinc ələyən mənzərələrindən biri də qarın yağmasıdır. Ələkdən unun səpələnməsinə bənzəyən bu mənzərəni sevməyən, bu gözəl səhnənin sehrinə düşməyən, tamaşasına çıxmayan, bu əsrarəngiz gözəlliyə baxmayan varmı? Təbii ki, yoxdur. Hamı könülləri telləndirən, ürəklərə sevinc ələyən bu mənzərəyə böyük sevgi ilə tamaşa edir.
Çünki qəlblərə sərinlik qonur qar yağanda. Yavaş-yavaş üzümüz, gözümüz, sözümüz gülür qar yağanda. Dodaqlara təbəssüm qonur, əsəblər, gərginliklər, ağrı-acılar donur, ömür gəncləşir qar yağanda.
Həmişə harasa qaçan, uçan, tələsən ağlı-qaralı buludlar "ayaq saxlayır", sonra torpaq laxlayır ayağımızın altında qar yağanda. Bu zaman səma özü də gəlin kimi başdan-ayağa ağ örpəyə bürünür, həmişə tələsən zaman dayanır, elə bil yerlə göy birləşir, qoşalaşır, bizi qoynunda əzizləyib saxlayan dünyamız təmizlənir, ağarır.
Böyüklər də, uşaqlar da sevinir qar yağanda. Dağlar, dərələr, çöllər, hər yer ağ paltar geyinir, həyatın əbədi ritmi əvvəlkindən yaxşı döyünür, elə qar özü də öyünür. Dünya işığa, nura boyanır, sanki hava nəfəsini çəkib dayanır. Fikirlərimiz də, düşüncələrimiz də özümüzdən xəbərsiz gözlərini açıb oyanır bu zaman. Fikrin, düşüncənin də üzü gülür qar yağanda, buna görə asta-asta şeirə bükülür, ağ vərəqlər üzərinə tökülür.
Bəlkə də elə buna görə göy üzündən yer üzünə təbiət qar yağdırır. Yağdırır ki, qoy insanların üzü gülsün, dodaqlarında sözü gülsün, dünyaya sevinclə, sevgi ilə baxan sözü gülsün. Gözəl çöhrələrə sevinc düzülsün, dərdlər, ağrı-acılar bir-bir çözülsün və tez bir zamanda unudulsun.
Amma qar yağanda dağlar, dərələr, göz işlədikcə uzanıb gedən çöllər, düzlər az da olsa üşüyür. Buna çox da kədərlənmirik, fikir çəkmirik. Çünki bu ötüb-keçəndir. Yaz günəşi üfüqdən doğan kimi təbiət öz ahənginə, öz rənginə dönəcək. Qoy nə üşüyürsə, üşüsün, nə donursa, donsun. Təki heç vaxt və heç zaman könüllər üşüməsin, ürəklərdəki mərhəmət donmasın.
Vahid MƏHƏRRƏMOV,
"Azərbaycan"
