1992-ci ildə mən könüllü kimi döyüşlərdə iştirak edirdim. Mayın əvvəllərində böyük qardaşım xəbər göndərdi ki, vəziyyət çox çətinləşib və belə getsə, kəndi tərk etməli olacağıq. 
Kəndimiz Laçının Səfiyan kənd  inzibati ərazi dairəsində yerləşir. Gəncliyimdə kəndimizin hər qarışını dolaşmışam. Uşaqlıq illərim sovet dövrünə düşüb. O vaxtlar ermənilər bizim Suarası kəndinə gələr, süd, qatıq, yumurta və başqa ağartı məhsulları alardılar. Əvəzində camaatımıza maşın təkəri, ev əşyaları gətirərdilər. 
Ötən əsrin 80-ci illərinin  sonlarında artıq qarşıda müharibə olacağı gözlənilirdi. Əsgərlikdən yenicə qayıtmışdım. Bakıda ali məktəblərdən birinə daxil olub təhsil almaq istəyirdim.  Amma başlayan döyüşlər arzumu arxa plana keçirdi. 1991-ci ildə dəfələrlə erməni qəsbkarları rayonun bir neçə kəndinə hücum etsə də, onların qarşısını ala bildik. 
Kəndi son tərk edənlərdən biri də mənəm. Elə bilirdim ki, biz tezliklə ora dönəcəyik. İllər keçdi və 44 günlük Vətən müharibəsində ordumuz işğal altında olan torpaqları azad etdi. 32 ildən sonra kəndimizə getməyi qərara aldım. Yolboyu elə bilirdim ki, ürəyim indicə dayanacaq. Gəldik və gördük ki, toylu-büsatlı kəndimizdən əsər-əlamət qalmayıb. Uşaqlıq illərimin izləri dağıntılar arasında sanki itmişdi. Ata yurdundan yalnız bircə divar qalmışdı. Bilirəm, ev tikmək, yol çəkmək, ağac əkmək mümkündür. Bəs gəncliyimizi, yolundan  düşən cavanlığımızı bizə kim qaytaracaq?!
Amma görürük ki, ərazilərimiz bərpa edilərək laçınlılara verilir. Yenə kəndlərimizdə toylar çalınır, yeni ailələr qurulur. Dünənin gəncləri bu gün ağsaqqal kimi geriyə qayıdırlar. Bu qayıdış torpaq sevgili insanların yaşam həbi, inam dünyasıdır.  Xatirələrdə yaşayan keçmişləri isə gələcək nəsillərə çatdırmalıyıq. Çünki dünəni bilmək sabahımız üçün vacibdir.   

İlham HƏSƏNOV,
Laçın rayonunun Suarası kənd sakini