Yadımdadır, mən uşaq olanda hər il payızın sonunda nənəmgildə hana qurular, uzun qış gecələrində xalça toxunardı. Qonum-qonşu da yığışıb bir yerdə vaxt keçirmək, dərdləşmək üçün hana arxasını özlərinə məkan seçərdilər. Nənəmin yun ipləri müxtəlif boyalarla rəngləmək üçün qazanda qaynatması, bibilərimin yun daraması, ərişlər, arğaclar indi də gözlərim önündədir.

Artıq bir neçə ildir ki, nənəm rəhmətə gedib və hanası da o vaxtdan səmərəsiz qalıb.

Bu ayın əvvəlində Naxçıvanqala Tarix-Memarlıq Muzey Kompleksində xalq yaradıcılığı sərgisi keçirilirdi. Mən də tələbə yoldaşlarımla həmin sərgiyə getmişdim. Orada nümayiş olunan xalıları görəndə nənəmgildəki xalça toxunan günləri yenidən xatırladım.

Yaxşı ki, Naxçıvanda indi bu sahəyə ayrıca diqqət yetirilir. Buna sərgidəki xalçaçı qızların hana arxasında müxtəlif naxışlarla, ilmələrlə toxuduqları xalçaları görəndə bir daha əmin oldum. O zaman nənəmdən öyrəndiklərimi unudub-unutmadığımı yoxlamaq üçün qızlardan icazə alıb yanlarında əyləşdim. Düzdür, ilk ilmələrdə barmaqlarımın cəldliyini itirdiyini görürdüm. Amma nənəmdən öyrəndiklərimi hələ də unutmadığıma sevindim. Orada özümə söz verdim ki, nənəmin hanasını evimizin şüşəbəndində qurduracağam. Anamın, bibilərimin köməyi ilə bu qışda xalça toxumağa çalışacağam.

Dediyim odur ki, bu qədim adət-ənənəmizi gənc nəsil öyrənib yaşatmasa, unudulub gedər. Ona görə də neçə vaxtdır ki, qrup yoldaşlarımla, rəfiqələrimlə  Naxçıvanda xalçaçılıq sənətinin yaşadıldığı, sərgiləndiyi Dövlət Xalça Muzeyinə yollanırıq. Orada hana arxasında əyləşənlərdən xalçaçılığın sirlərini, toxuma texnikasını, yeni naxışları öyrənirik.

Mənim sözüm həmyaşıdlarımadır: bu qədim sənəti siz də öyrənin.

Gülbəyaz KƏRİMOVA,

Naxçıvan Müəllimlər İnstitutunun II kurs tələbəsi